(ἀνθολόγηση ἐκ τῶν 15 ἐπιστολῶν)
ἐπιστολὴ 1η
Πατέρα· ζητήσατε νὰ σᾶς ἀπαντήσουμε στὸ γράμμα ποὺ μᾶς δώσατε. Καὶ ἐπειδὴ τὸ γράμμα, ὅπως καταλαβαίνω, εἶναι γεμάτο εἰλικρίνεια, θέλησα κι ἐγὼ νὰ σᾶς ἀπαντήσω ἀκριβῶς ὅπως αἰσθάνομαι. Ἡ παρουσία σας στὸ σχολεῖο μου ἦταν ἀφορμὴ νὰ ἀλλάξω τὴν γνώμη μου γιὰ τὴ θρησκεία.
Καὶ πρὶν λίγα χρόνια στὸ δημοτικὸ εἶχα δάσκαλο ἱερωμένο, ἀλλὰ ποτὲ δὲν μὲ ἔκανε νὰ αἰσθανθῶ ἔτσι. Μὲ σᾶς κατάλαβα τί σημαίνει θρησκεία. Βέβαια, δὲν μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ἄλλαξα τρόπο ζωῆς, ἀλλὰ τὰ λόγια σας μὲ προβλημάτισαν καὶ πολλὲς φορὲς μὲ στεναχώρησαν. Δὲν μπορῶ, ὅμως, νὰ αἰσθανθῶ γιὰ τὸν Θεὸ ἔτσι ὅπως ἐσεῖς αἰσθάνεσθε.
Δὲν ἀντιλέγω σ’ αὐτὰ ποὺ λέτε. Ὅμως ἀπὸ μικρὴ ἔμαθα ὅτι ἡ θρησκεία εἶναι κάτι τὸ περιττό. Γι’ αὐτὸ καὶ τώρα ἀκόμη δὲν δίνω τὴν σημασία ποὺ πρέπει. Ἔχω συνηθίσει ἔτσι καὶ δὲν βρίσκω τὸν λόγο ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἀλλάξω.
Μοῦ λέτε ὅτι, ὅταν ἑνωθῶ μὲ τὸν Χριστό, θὰ λυθοῦν τὰ προβλήματά μου, θὰ φύγει τὸ ἄγχος. Μὰ πῶς; Ἀφοῦ ξέρω ὅτι, γιὰ νὰ λύσω τὰ προβλήματα αὐτά, γιὰ νὰ ξεφύγω ἀπὸ τὸ ἄγχος, ἄλλος εἶναι ὁ δρόμος. Ἐγὼ μόνη μου, μὲ τὴν προσπάθεια, θὰ τὰ λύσω καὶ ξέρω τὸν τρόπο. Γι’ αὐτὸ ζῶ. Γι’ αὐτὸ προσπαθῶ. Ἀφοῦ εἶμαι ικανοποιημένη μὲ τὴ ζωὴ ποὺ ζῶ, γιατὶ τώρα νὰ ἀλλάξω.
Ἂν καταφέρω καὶ σπουδάσω καὶ ἐξασφαλίσω τὴν ζωή μου ἀπὸ οἰκονομικῆς πλευρᾶς, νομίζω ὅτι μπορῶ νὰ βρῶ τὴν εὐτυχία. Δὲν πιστεύω ὅτι μὲ τὸ νὰ ἔχω ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό λύνονται τὰ προβλήματά μου. Ἐσεῖς τὸ πιστεύετε· τὸ καταλαβαίνω ἀπὸ τὸν τρόπο ποῦ μιλᾶτε. Ἐγὼ ὄχι.
Στὴ ζωή μου ἔχω χαράξει ἕναν δρόμο· τὸν δρόμο τῆς ἐπιστήμης. Καὶ δὲν γίνεται τώρα, δεκαοχτὼ χρονῶν, νὰ ἀλλάξω. Γιατὶ νὰ ἀλλάξω; Ἀφοῦ δὲν εἶμαι δυσαρεστημένη ἀπὸ τὴ ζωὴ ποὺ ζῶ. Τώρα εἶμαι καλύτερα ἀπὸ πρίν. Δὲν μπορῶ νὰ πιστέψω ὅτι ἂν ἀλλάξω ζωή, ἂν γίνω πραγματικὰ χριστιανή, θὰ βρῶ τὴν εὐτυχία. Τουλάχιστον, ἔτσι ὅπως εἶμαι τώρα, ξέρω ὅτι ἡ εὐτυχία θὰ ἔρθει μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια.
Ἂν πιστεύω στὸν Χριστὸ θὰ ἔρθει ἡ εὐτυχία; Ἐσεῖς λέτε ναί, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ τὸ πιστέψω. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀρνοῦμαι τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δικαιοσύνη ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Κάθε ἄλλο. Πιστεύω ὅτι μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δικαιοσύνη οἱ ἄνθρωποι θὰ βροῦν τὴν εὐτυχία. Μπορεῖ νὰ μὴν πιστεύω στὸν Θεό, ἀλλὰ πιστεύω στοὺς ἀνθρώπους.
Λυπᾶμαι ποὺ ἐκφράζω ἀντίθετη γνώμη μὲ σᾶς, ἀλλὰ ἔτσι νιώθω. Μιλήσατε μὲ τόση εἰλικρίνεια, γι’ αὐτὸ σᾶς γράφω ἀκριβῶς ὅ,τι νιώθω. Ἀπὸ μικρὴ ὁ πατέρας μου μοῦ ἔλεγε ὅτι ὁ καθένας, ὅταν μεγαλώνει, πρέπει νὰ ἀναλαμβάνει τὶς εὐθῦνες του. Μπορῶ νὰ πῶ ὅτι τὶς Κυριακές, ὅταν ὁ δάσκαλος μᾶς ὑποχρέωνε νὰ πηγαίνουμε στὴν ἐκκλησία, ἐκεῖνος μὲ μάλωνε γιατὶ θὰ ἔχανα τὴν ὥρα μου καὶ δὲν θὰ δούλευα. Μοῦ ἔλεγε νὰ μὴν πάω.
Ἀφοῦ δὲν μπορῶ νὰ πιστέψω τί νὰ κάνω; Δὲν ξέρω ἂν θὰ προτιμούσατε νὰ σᾶς ἔγραφα ἕνα γράμμα γεμάτο χριστιανικὲς ἰδέες καὶ ὡραῖα λόγια. Ἐγὼ σᾶς γράφω ὅπως αἰσθάνομαι. Μέχρι τώρα, στὴ μικρὴ ζωή μου, ὅτι κέρδισα τὸ κέρδισα μόνη μου.
Μιλᾶτε πολλὲς φορὲς γιὰ τὰ παιδικά σας χρόνια ποὺ ἦταν δυσάρεστα. Καὶ λέτε ὅτι, ὅταν μεγαλώσατε καὶ δυνάμωσε ἡ πίστη σας στὸν Χριστό, βρήκατε τὴ χαρά. Μὲ μένα συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Τὰ παιδικά μου χρόνια, ποὺ ἦταν δυσάρεστα ἀπὸ κάποιο σοβαρὸ οἰκογενειακὸ πρόβλημα, τὴν λίγη παιδικὴ πίστη μου γιὰ τὸν Θεὸ τὴν ἔσβησαν. Τότε ποὺ πίστευα στὸν Θεό, ὁ Θεὸς μὲ πλήρωνε μὲ πίκρα. Τώρα, ποὺ ἔχει σβήσει ἡ πίστη μέσα μου, νιώθω κάπως πιὸ ἀπελευθερωμένη καὶ εὐτυχισμένη.
Ἀνάμεσα στὴ ζωὴ ποὺ περνῶ τώρα καὶ στὰ παιδικά μου χρόνια ἡ ζωή μου ἔγινε καλύτερη. Καὶ τὸ οἰκογενειακὸ πρόβλημα ποὺ ὑπῆρχε τότε ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει, ἀλλὰ τώρα τὸ ἀντιμετωπίζω ἀλλιῶς. Δὲν περιμένω τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ τὸ λύσω καὶ ἔτσι λείπει τουλάχιστον ἡ ἀπογοήτευση.
Θὰ ἤθελα, ὅταν μιλᾶτε, νὰ μὴ μιλᾶτε μόνο γιὰ τὸν Θεό. Νὰ μιλᾶτε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Γιατί, ἂν ὁ Θεὸς δὲν δίνει τὴν χαρὰ στὸν ἄνθρωπο, ξέρουμε ὅτι ὅλοι ἐμεῖς μποροῦμε νὰ τὴν δώσουμε. Ἴσως σᾶς φαίνεται λίγο παράλογο. Δὲν πιστεύω στὸν Θεό, ἀλλὰ πιστεύω στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ὅμως ἔτσι εἶναι. Νομίζω ὅτι, ἂν ὁ κόσμος εἶναι κακός, δὲν πρέπει νὰ περιμένουμε ὁ Θεὸς νὰ τὸν διορθώσει. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ τὸν φτιάξουμε.
Ὑστερόγραφο. Θὰ σᾶς παρακαλοῦσα αὐτὸ τὸ γράμμα νὰ μὴν τὸ λάβετε ὑπ’ ὅψιν σας στὴν βαθμολογία. Γιατί, ἂν συμβαίνει αὐτό, τότε νὰ ξέρετε ὅτι δὲν θὰ σᾶς τὸ ἔδινα. Γιατὶ ξέρω ὅτι αὐτὸ τὸ γράμμα μου θὰ προκαλέσει τὴν ἀντιπάθειά σας γιὰ μένα. Ἀλλὰ ὅμως πιστέψτε με, ἂν γνωρίζατε τὴν ζωή μου, εἶμαι σίγουρη ὅτι θὰ μὲ καταλαβαίνατε.
ἐπιστολὴ 2α
17 Μαρτίου 1980
Ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες, γιατὶ πραγματικὰ σήμερα μοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ γράψω μερικὰ πράγματα. Δυστυχῶς δὲν ἔχω κανέναν γύρω μου ποὺ νὰ μπορῶ νὰ τὰ συζητήσω, γιατὶ κανένας δὲν μὲ καταλαβαίνει.
Πρῶτα-πρῶτα εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ ποὺ μᾶς ἔστειλε ἕναν ἅγιο ἄνθρωπο γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Γιατί, χωρὶς νὰ ὑπερβάλλω, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔχει κάτι ξεχωριστὸ μέσα του, δὲν μοιάζει μὲ ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Ἐμεῖς εἴμαστε τόσο παγεροὶ καὶ ἀπλησίαστοι, ξένοι μεταξὺ μας, δὲν κάνουμε τίποτε ἄλλο παρὰ πῶς νὰ βλάψουμε τὸν διπλανό μας.
Ἐνῶ αὐτὸς εἶναι τόσο ζεστὸς καὶ φιλόξενος, προσπαθεῖ μὲ κάθε τρόπο νὰ μᾶς βοηθήσει. Τὸ βλέπω ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὸ καλό μας, ἀλλὰ δυστυχῶς ἐμεῖς δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Φαίνεται πὼς τὸ πονηρὸ πνεῦμα μᾶς ἔχει κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία του, ὥστε νὰ μὴν μποροῦμε νὰ παραβοῦμε τοὺς κανόνες του. Ὅλα αὐτὰ μὴν νομίσετε ὅτι εἶναι κολακευτικὰ λόγια. Κάθε ἄλλο. Εἶναι λόγια ποὺ τὰ γράφω μέσα ἀπ’ τὴν καρδιά μου καὶ αὐτὰ νομίζω εἶναι ἡ πραγματικότητα καὶ ἡ ἀλήθεια.
Μοῦ γράφετε πατέρα στὸ γράμμα τὸ πρόσωπό μου νὰ γελᾶ σ’ ὅλη μου τὴ ζωή. Βασικὰ μέχρι σήμερα, δόξᾳ τῷ Θεῷ, εἶμαι μιὰ χαρὰ χωρὶς νὰ ἔχω προβλήματα μὲ τὴν οἰκογένειά μου ἢ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ὅλοι μ’ ἀγαποῦν καὶ τοὺς ἀγαπῶ. Καὶ οὔτε ποτὲ πείραξα κανέναν, ἀλλὰ οὔτε μὲ πείραξε κανείς. Ὅμως ἀπὸ τώρα καὶ πέρα, πατέρα, φοβᾶμαι. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν γίνει τόσο σκληροὶ καὶ ἀπάνθρωποι, ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ τοὺς ἔχεις ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ μὴν τοὺς φοβᾶσαι.
Νὰ καθίσεις σὲ μιὰ παρέα, σίγουρα θὰ ὑπάρξει ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἐκμεταλλευτεῖ τὴν ἀγάπη σου, τὸ φιλότιμό σου, τὴν καλωσύνη σου. Τοῦ χρόνου θὰ ἔχω νὰ αντιμετωπίσω ἕναν καινούριο κόσμο μακριὰ ἀπὸ κεῖνον τοῦ χωριοῦ, τὸν ἥσυχο, θεοσεβούμενο καὶ ταπεινὸ κόσμο. Θὰ ἔχω ν’ ἀντιμετωπίσω τόσες καταστροφές. Τί νὰ κάνω; Φοβᾶμαι πὼς δὲν θὰ τὰ καταφέρω. Βέβαια, ἐσεῖς στὸ γράμμα σας μὲ συμβουλεύετε νὰ ἑνωθῶ μὲ τὸν ἀσάλευτο βράχο, τὸν Παντοδύναμο, καὶ αὐτὸς θὰ φροντίσει γιὰ μένα καὶ θὰ μὲ ὁδηγεῖ στὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς αἰωνιότητας.
Ὁπωσδήποτε δὲν θὰ ξεχάσω ποτὲ τὴν συμβουλή σας καὶ θὰ τὴν ἐκτελῶ· ἄλλο ἂν τὴν ἔχω ἐκτελέσει πρὸ πολλοῦ, γιατὶ πραγματικά, πατέρα, μὲ ἔχετε μάθει πάρα πολλὰ ποὺ ἀγνοοῦσα καὶ κινδύνευα νὰ πέσω στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν καὶ τῶν λύκων ποὺ κυκλοφοροῦν ὅλο καὶ περισσότερο. Ἕνα εὐχαριστῶ μόνο δὲν φτάνει νὰ ξεπληρώσω τὴν ἀγαθοεργία σας.
Μιὰ ἄπειρη χωριατοπούλα.
[εἰκόνα 38η: «ἐπιστολή 2a»]
ἐπιστολὴ 3η
Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ μαζὶ μὲ τὰ δικά σου λόγια, ἀδελφέ μας, ἦταν γιὰ μένα κάτι τὸ σημαντικό. Ὁ ἐσωτερικός μου κόσμος ἄλλαξε. Μὲ ἔκαναν ἄλλο ἄνθρωπο. Ὁ παλιός μου χαρακτήρας δὲν ὑπάρχει πιά. Τὸν ἀντικατέστησε ἕνας καινούριος, πολὺ διαφορετικὸς ἀπὸ τὸν παλιό.
Ἀκόμη μία πόρτα τῆς καρδιᾶς μου ἔχει ἀνοίξει γιὰ νὰ μπεῖ μέσα μου Ἐκεῖνος. Μέσα μου ἔχει ριζώσει, ὅπως ἕνα δένδρο ριζώνει στὴ γῆ, ὁ Λόγος του. Ὁ Λόγος του αὐτὸς εἶναι ἕνα δυνατὸ ὅπλο γιὰ ν’ ἀντιμετωπίζω τοὺς ἐχθροὺς μου. Ἔχω ἐνωθεῖ μὲ τὸν ἀσάλευτο καὶ αἰώνιο βράχο, τὸν Πατέρα μας τὸν παντοδύναμο. Μαζί του συζητῶ ὅλα τὰ προβλήματά μου. Μὲ βοηθάει νὰ τὰ λύνω. Μοῦ δίνει δύναμη καὶ κουράγιο στὶς δύσκολες στιγμές μου. Ὅ,τι τοῦ ζητάω μοῦ τὸ δίνει. Μὲ βοηθάει παντοῦ.
[εἰκόνα 39η: «ἐπιστολή 3η»]
ἐπιστολὴ 4η
Α΄1 Λυκείου Βασιλικῶν
Πάτερ, σᾶς καλημερίζω.
Γιὰ ὅλα ὅσα γράφετε στὸ γράμμα σας πρὸς ἐμένα ἔχετε δίκιο. Πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅλοι τὸν Θεὸ μέσα μας, νὰ τὸν ἀγαπήσουμε, καθὼς καὶ τὸν συνάνθρωπό μας περισσότερο ἀπὸ κάθε τί ἄλλο. Ἀπὸ πέρσι, καθὼς ἄρχισα νὰ αἰσθάνομαι ὅτι μεγαλώνω καὶ νὰ καταλαβαίνω τὸ τί φοβερὰ προβλήματα, τί κινδύνους, τί εὐθῦνες ἔχω νὰ ἀντιμετωπίσω ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, εἶδα πὼς δὲν θὰ μπορέσω νὰ τὰ βγάλω πέρα μόνη μου.
Ὡς τώρα ἔλεγα ὅτι πιστεύω πὼς εἶμαι χριστιανή. Σὰν παιδὶ πίστευα, ὅμως, ἀδιάφορα. Φίλη στενὴ ἔχω, ὅμως δὲν μπορῶ νὰ τὴν ἐμπιστευθῶ σὲ ὅλα τὰ ζητήματα. Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, εἶμαι ἄνθρωπος μὲ ἀδυναμίες. Ἕνα μὲ ἔσωσε, μὲ βοήθησε νὰ ξεπεράσω τὶς δυσκολίες ποὺ συνάντησα ἀπὸ πέρσι ὡς τώρα, ἡ συζήτησή μου πρὸς τὸν Κύριο, ὁ μονόλογός μου πρὸς αὐτόν.
Ἀπάντηση φυσικὰ δὲν παίρνω. Ὅμως, μετὰ τὴν ἐξομολόγησή μου, νιώθω μιὰ μεγάλη ἀλλαγὴ μέσα μου, ὅταν τοῦ μιλῶ γιὰ τὶς ἔγνοιες μου. Μιὰ μεγάλη ἀνακούφιση. Γεμίζω κουράγιο καὶ μπορῶ νὰ ἀντιμετωπίσω μετὰ τὸ καθετί.
Ἡ ζωὴ εἶναι πολὺ σκληρὴ καὶ δύσκολη. Κάθε μέρα ποὺ περνᾶ, χωρὶς νὰ τὸ θέλω, διάφορες σκέψεις πλημμυρίζουν τὸ μυαλό μου. Καὶ κυρίως ἡ σκέψη τοῦ τί ὡραῖα θὰ ἦταν νὰ πάψω νὰ ζῶ. Ἀπ’ αὐτὸ θὰ καταλάβετε φυσικὰ ὅτι δὲν ἔχω ἀρκετὴ πίστη μέσα μου, διότι ἂν ἤμουν πιστὴ δὲν θὰ μὲ βασάνιζαν αὐτὲς οἱ ἀπαισιόδοξες σκέψεις. Ὅμως θέλω νὰ πιστῶ. Κι ὅπως λέγει ἕνα ρητὸ «ἡ δύναμή σου πέλαγος καὶ ἡ θέλησή μου βράχος». Καὶ θὰ πιστῶ. Θὰ παλέψω τὸ κακό.
Ἄλλωστε τώρα ἔμαθα πιὸ πολλὰ σχετικὰ μὲ τὴ θρησκεία μου. Οἱ πανέμορφες καὶ γεμάτες ζωὴ ἀλήθειες τοῦ Κυρίου μου διαβάζοντας τὴν Καινὴ Διαθήκη μὲ κατέκτησαν, μὲ γοήτευσαν. Πέρσι εἶχα τολμήσει νὰ πῶ στὸν θεολόγο μας γιατί, στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, δὲν γίνεται καὶ ἀνάγνωση τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἡ ἀπάντησή του δὲν ἔχει σημασία.
Φέτος ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἄποψη ἔχω ἱκανοποιηθεῖ ἐντελῶς. Τὸ ὄνειρό μου ἔγινε πραγματικότητα. Κερδίζω πάρα πολλὰ διαβάζοντάς την. Ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ Κυρίου μας παραδειγματίζομαι καὶ προσπαθῶ νὰ τοῦ μοιάσω. Εἶναι, τὸ ὁμολογῶ ὅμως, πολὺ δύσκολο.
Εἶπα ἀρκετά. Ἄλλωστε, σελίδες νὰ γράφει ἕνας ἄνθρωπος, σπάνια καταφέρνει νὰ ἐκφράσει αὐτὸ ποὺ θέλει, νὰ πεῖ αὐτὰ ποὺ θέλει. Πάντως, ἕνα ἔχω νὰ σᾶς πῶ. Συνεχίστε τὸ ἔργο σας. Γίνεστε σὲ πολλοὺς βαρετὸς μερικὲς φορές. Ὅμως πιστεύω πὼς τελικὰ ἡ ἐπιμονή σας θὰ νικήσει.
Μιὰ μαθήτρια τοῦ Κυρίου.
ἐπιστολὴ 5η
Πάτερ· θέλω πρῶτα ἀπ’ ὅλα νὰ σᾶς εὐχαριστήσω γιὰ τὰ τόσο ἐπικοδομητικὰ λόγια σας, τὰ ὁποῖα δείχνουν τόσο τὴν μεγάλη σας πίστη στὸν Κύριο ὅσο καὶ τὴν ἀπέραντη ἀγάπη σας γιὰ μᾶς τὰ παιδιά. Κάθε σας λόγος χτίζει στερεότερα καὶ σιγουρότερα τὴν ψυχική μας ὑπόσταση, καὶ ἀφοῦ προέρχεται ἀπὸ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ τὴν ψυχή μας καὶ ὅλο μας τὸ εἶναι στὸ γαλήνιο λιμάνι καὶ στὴν στοργικὴ καὶ γλυκιὰ ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ.
Ὑπενθυμίζοντάς μας τοὺς ἐχθρούς μας, ἐκείνους δηλαδὴ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γίνονται «βανδαλικὴ» σκαπάνη καὶ γκρεμίζουν ἀλύπητα τὸ πιὸ ὄμορφο χριστιανικὸ ἰδανικό, καὶ ποὺ καταπατοῦν τὸ λουλούδισμα τοῦ γενναίου χριστιανικοῦ ἐνθουσιασμοῦ μας, μᾶς ὁπλίζετε μὲ μεγαλύτερη δύναμη καὶ περισσότερο θάρρος, ὥστε καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ μὴν καταστραφοῦμε καὶ μαραθοῦμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Μεγάλο μας Πατέρα, ἀλλὰ ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ φέρουμε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀνέφερα παραπάνω στὸ σωστὸ δρόμο καὶ νὰ τοὺς δώσουμε νὰ καταλάβουν πὼς τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα εἶναι νὰ σκοτώνεις τὴν πίστη, σ’ ἕναν νέο ἢ μιὰ νέα, ποὺ πιστεύει καὶ ἐλπίζει ὅτι θὰ βγεῖ νικητὴς ἀπὸ τὴν ζωή, μόνο ὅταν βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τοῦ Ἰησοῦ.
Στὸ γράμμα σας ἐπίσης τονίζετε ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ διαπλεύσουμε νικηφόρα τὸ πέλαγος τῆς ζωῆς μόνον μὲ ἕναν τρόπο· εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς χάραξε ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη, ὁ Οὐράνιος Πατέρας. Αὐτὴ ἡ πραγματικὰ μεγάλη καὶ θαυμαστὴ ἀλήθεια εἶναι ἡ πιὸ ζωντανὴ κι ἀληθινὴ ἐλπίδα, ἡ πιὸ ἰδανικὴ ἀπάντηση γιὰ μᾶς ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμὴ ξεκινοῦμε τὴ ζωή μας στὴν πιὸ πλατιὰ κοινωνία, ποὺ τώρα προβληματιζόμαστε καὶ ἀποκρυσταλλώνουμε ἰδέες καὶ ἀποφάσεις.
Δίνοντάς μας ἐπίσης συμβουλές-συνθήματα μᾶς φέρνετε πιὸ κοντὰ στὸν αἰώνιο κι ἀσάλευτο βράχο, τὸν Πατέρα, καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει πὼς ὑπάρχει κάποιος, ὁ Κύριος, μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ λύσουμε τὰ προβλήματά μας καὶ νὰ ξεπεράσουμε τὶς πίκρες μας, ὅταν βέβαια τὸ θελήσουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.
Εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ ποῦ σᾶς ἔστειλε στὸ σχολεῖο μας, ὥστε μὲ τὸ γράμμα σας αὐτό, ἀλλὰ καὶ γενικὰ μὲ ὅλα σας τὰ λόγια καὶ τὴν ὅλη σας συμπεριφορά, μᾶς φέρνετε μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα μας τοῦ Ἰησοῦ, μᾶς ρίχνετε φῶς ἀπὸ τὸ Φῶς Του, μᾶς τρέφετε μὲ τὸ Λόγο Του ποὺ κατασταλάζει στὴν ψυχή μας τὸ μάννα τῆς ἀγάπης Του, ποὺ μᾶς τρέφει πνευματικὰ καὶ μᾶς δίνει δύναμη καὶ χαρά.
Μὲ σεβασμὸ, μιὰ μαθήτριά σας ποὺ ποθεῖ νὰ φωτίζεται πάντα ἀπὸ τὸ Φῶς τῆς ἄπειρης ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ.
[εἰκόνα 40ή: «ἐπιστολή 5η»]
ἐπιστολὴ 6η
Ἀδελφέ μου.
Θὰ ἦταν ψέμα ἂν ἔλεγα πὼς τὸ γράμμα σου αὐτὸ μ’ ἄφησε ἀσυγκίνητη. Θὰ ἦταν ψέμα ἂν ἔλεγα πὼς τὰ λόγια σου αὐτὰ μ’ ἄφησαν ἀδιάφορη καὶ ψυχρή. Πάντα ἔψαχνα ἀνάμεσα σὲ τόσο κόσμο ν’ ἀκούσω αὐτὰ ποὺ ἐσὺ τώρα μοῦ εἶπες. Χιλιάδες φορὲς ἄπλωσα τὸ χέρι νὰ ἀγγίξω τὴν μοναδικὴ ἀλήθεια ποὺ Ἐκεῖνος δίδαξε, μὰ ἦταν ἀδύνατο. Κανεὶς δὲν φιλοτιμήθηκε, κανεὶς δὲν στάθηκε νὰ μ’ ἀκούσει.
Ἀπογοητεύτηκα. Ἔφτασα στὸ σημεῖο νὰ πιστεύω πὼς κανεὶς πια δὲν πιστεύει στὸν Θεό. Κανεὶς δὲν δίνει πιὰ σημασία σ’ ὅλα αὐτὰ ποὺ μὲ μιὰ λέξη τὰ λέμε «Θρησκεία». Πόσο ἔξω ἔπεσα, Θεέ μου. Ἀναλογίζομαι πῶς τόλμησα ἔστω καὶ γιὰ λίγο νὰ σκεφθῶ τέτοια πράγματα πού, ὅπως ἀνακάλυψα ἀργότερα, δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνα καλοφτιαγμένο ψέμα.
Σκέφτηκα πὼς ἦταν καιρὸς νὰ βγάλω τὴ μάσκα ποὺ μοῦ σκέπαζε τὸ πρόσωπο καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Ἄρχισα νὰ βλέπω. Νὰ βλέπω Ἐκεῖνον ποὺ μὲ τὰ λόγια τὸν ἔκρυβαν. Ἄρχισα νὰ βλέπω τὴν ἀλήθεια κατὰ πρόσωπο καὶ μιὰ ἀναπάντεχη μοναδικὴ εὐτυχία μοῦ πλημμύρισε τὸ κορμί.
Βρῆκα ἐπιτέλους ἐκεῖνο ποὺ γιὰ καιρὸ ζητοῦσα. Τὴ γαλήνη τῆς ψυχῆς, τὴν ἴδια τὴν ἀγάπη. Τὴ βρῆκα καὶ τὴν κρατῶ σφικτὰ στὰ χέρια μου. Δὲν θὰ τὴν ἀφήσω νὰ μοῦ φύγει ποτέ.
Μιὰ μαθήτρια τῆς Β΄ Λυκείου.
ἐπιστολὴ 7η
Λίγοι ἦταν οἱ καθηγητὲς οἱ ὁποῖοι ἦταν ὅπως τοὺς ἐπιθυμοῦσα. Ὄχι μόνο στὸ νὰ βάζουν μεγάλους βαθμούς, ἀλλὰ καὶ νὰ καταλαβαίνουν ἐμᾶς τὰ παιδιά. Μὰ πιὸ λίγοι ἦταν οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι.
Μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ἄλλαξε ἡ ζωή μου ἀφότου φέτος ἦρθε στὸ σχολεῖο μου ὁ καθηγητὴς τῶν Θρησκευτικῶν. Εἶναι ἀπὸ τοὺς λίγους ἀνθρώπους ποὺ μὲ κατάλαβαν, τὸν ὁποῖο συμπάθησα καὶ ἔγινα καλὸς φίλος μαζί του. Μαζὶ μὲ τὸν φίλο μου αὐτὸν γνώρισα ἕναν φίλο ποὺ μᾶς ἀγαπάει ὅλους, τὸν Θεό.
Στὴν ἀρχὴ ἔλεγα ἁπλῶς πὼς πίστευα στὸν Χριστὸ κι ὅλο τὸν ἔδιωχνα μακριά μου καὶ τὸν θυμόμουν μόνο στὰ βάσανά μου. Τότε τὸν παρακαλοῦσα νὰ μὲ βοηθήσει κι ὕστερα πάλι τὸν ξεχνοῦσα. Ἴσως δὲν ὑπῆρχε κατάλληλος ἄνθρωπος ποὺ νὰ τὸν γνωρίζει πραγματικὰ γιὰ νὰ μοῦ τὸν συστήσει. Μὰ ὅταν ἦρθε ὁ καθηγητὴς τῶν Θρησκευτικῶν, καθὼς μοῦ λύθηκαν πολλὲς ἀπορίες καὶ κατάλαβα τὸν Χριστό, μπῆκε τότε στὴν καρδιά μου καὶ ἔμαθα πιὰ νὰ μὴν φοβᾶμαι τίποτα, ἀφοῦ τὸν ἔχω φύλακα.
Κατάλαβα τὸ νόημα τῆς ζωῆς. Μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ἔμαθα πολλὰ πράγματα. Πὼς σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ δὲν ἔχουν σημασία μόνο τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀγαποῦσα μὲ πάθος μὰ καὶ τὰ πνευματικά. Ἀναρωτήθηκα τί ὑπάρχει μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ.
Πρῶτα παρακαλοῦσα τὸν Θεὸ νὰ μοῦ χαρίσει πολλὰ λεφτά. Τώρα τοῦ ζητῶ νὰ συγχωρέσει τὶς ἁμαρτίες ὅλων μας καὶ νὰ μᾶς δίνει τὸν «σημερινὸ» ἄρτο. Ἔμαθα πὼς γύρω μου ὑπῆρχαν κι ἄλλοι, πιὸ δυστυχισμένοι ἀπὸ μένα, καὶ σκίρτησα πραγματικὰ ὅταν τοὺς γνώρισα. Τώρα ἔμαθα νὰ προσεύχομαι καὶ γι’ αὐτοὺς.
Πολλὰ ἐλαττώματα εἶχα πρὶν γνωρίσω τὸν Χριστό. Ζήλευα γιὰ τὸ παραμικρό. Μὰ ὅταν πλησίασα τὸν Χριστὸ ἔφυγαν πολλὰ βάρη ἀπὸ πάνω μου. Ἔμαθα νὰ δέχομαι καὶ τὶς συμφορὲς μαζὶ μὲ τὶς χαρές, γιατὶ ξέρω ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θέλει τὸ κακό μας, ἀλλὰ τὸ κάνει γιὰ νὰ μᾶς δοκιμάσει καὶ πὼς δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ ἐγκαταλείψει τὰ πλάσματά του.
Τώρα ποὺ ἔχω τέτοιο φίλο, τὸν Χριστό, ἔχω καὶ κάποιον νὰ μιλήσω καὶ νὰ μὲ καταλαβαίνει. Ἔφυγε προπάντων ἀπὸ μέσα μου αὐτὸ τὸ ἄγχος. Ἡ χαρὰ πλημμύρισε τὸ πρόσωπό μου, γιατὶ πιστεύω ὅτι δὲν ἤρθαμε σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο γιὰ νὰ γκρινιάζουμε καὶ νὰ κλαῖμε τὴν μοίρα μας ἂν δυστυχοῦμε, μὰ νὰ προσπαθοῦμε νὰ καλυτερεύσουμε τὴν ζωή μας καὶ νὰ βοηθοῦμε τὸν συνάνθρωπο ποὺ δυστυχεῖ.
Κι ἔτσι, χάρις στὸν νέο καθηγητὴ Θεολόγο ποὺ μοῦ γνώρισε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἁγία Γραφή, ἡ ζωή μου ἄλλαξε χωρὶς τὴν ἀγωνία γιὰ τὸ τί θὰ γίνει αὔριο, καὶ γνωρίζοντας ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου κυλᾶ μὲ τὴν χαρὰ στὸ πρόσωπο καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τοὺς συναδέλφους μας στὴν καρδιά μου.
ἐπιστολὴ 8η
Κύριε καθηγητά.
Μὲ ρωτᾶτε ἂν ἔχω νιώσει κάποια ἀλλαγὴ μέσα μου μὲ τὰ λόγια σας καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν τόσο μακρόχρονη διδασκαλία σας. Κι ἐγὼ τὸ μόνο ποὺ μπορῶ νὰ σᾶς πῶ εἶναι ὅτι δὲν ἔχω νιώσει τὶποτα. Κι αὐτὸ τὸ λέω εἰλικρινά.
Στὴν ἀρχὴ μοῦ ἄρεσε πολὺ νὰ σᾶς ἀκούω. Περίμενα τὴν ὥρα ποὺ εἴχαμε θρησκευτικὰ μὲ χαρὰ, γιατὶ ἦταν ὥρα ξεκούρασης καὶ γαλήνης. Τελικὰ ὅμως τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχει μείνει. Ναί, μέν, συμφωνῶ ἀπόλυτα ὅτι εἶστε καλὸς ἄνθρωπος, ἕνας πολὺ καλὸς μάλιστα γιὰ τὴν ἐποχή μας. Πέρα, ὅμως, ἀπ’ ὅλα αὐτὰ δὲν ὑπάρχει τίποτα παραπάνω.
Ἡ μητέρα μου μὲ παρακαλεῖ νὰ πάω ἐκκλησία. Μὰ κι ἐκεῖ τί νὰ κάνω; Ἐπίκεντρο κοτσομπολιοῦ ἔχει γίνει. Κοιτᾶνε τί φορᾶς, τί λαμπάδα θὰ ἀνάψεις. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶμαι σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση. Ὅμως σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὴν προσπάθειά σας.
Μιὰ μαθήτριά σας.
[εἰκόνα 41η: «ἐπιστολή 8η»]
ἐπιστολὴ 9η
Πάτερ· θυμᾶμαι τὴν πρώτη μέρα ποὺ σὲ γνώρισα. Ὅταν πρωτομπῆκες στὴν τάξη, σ’ ἄκουσα νὰ μιλᾶς γιὰ τὸν Χριστό, τὴ ζωή του, τὴ σταύρωσή του γιὰ τὴ Λύτρωση τῶν ἀνθρώπων, γιὰ τὴ λύτρωση τὴ δική μας. Εἶπες ὅτι «μόνο μὲ τὸν Χριστὸ μέσ’ τὴν καρδιά, βρίσκεις τὴν πραγματικὴ εὐτυχία». Ἐγώ, ὅταν σὲ πρωτάκουσα, δὲν σὲ πίστεψα. Γέλασα. Μὰ μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου παρατήρησα πώς, ἐφαρμόζοντας τὶς συμβουλές σου μέρα μὲ τὴ μέρα, γινόμουν ὅλο καὶ πιὸ χαρούμενη, πιὸ εὐτυχισμένη.
Τὰ λόγια σου μοῦ θύμιζαν τὴν παιδική μου ἡλικία, ὅταν ἤμουν ἕνα μικρό, ξένοιαστο κι ἀνέμελο παιδί. Καὶ πράγματι, τὶς ὧρες τῆς ἑβδομάδας ποὺ βρισκόμαστε μαζί, ἔνιωθα τόσο εὐτυχισμένη. Ἡ χρονιὰ αὐτή, ποὺ σὲ ἔχω καθηγητή, εἶναι πραγματικὰ τόσο διαφορετικὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες.
Τὰ φετινὰ Χριστούγεννα δὲν ἦταν ὅπως τ’ ἄλλα. Φέτος γεννήθηκε, σὲ κάποια γωνιὰ τῆς καρδιᾶς μου, ὁ δικός μου Χριστός. Τὸ αἰσθάνθηκα καὶ τὸ αἰσθάνομαι κάθε μέρα. Ἄλλες φορές, ὅταν ἔπεφτα νὰ κοιμηθῶ, ἔνιωθα ἀπογοητευμένη ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους. Μὰ ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ σὲ γνώρισα, ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ γνώρισα ἀληθινὰ τὸν Θεὸ καὶ μιλῶ μαζί του, νιώθω εὐτυχισμένη, ἔστω κι ἂν οἱ ἄλλοι μὲ στεναχωροῦν καὶ μὲ πικραίνουν.
Ἐγὼ τὰ λέω ὅλα στὸν φίλο μου τὸν Χριστὸ καὶ ξαλαφρώνω. Μοῦ παίρνει τὸ φορτίο τῶν θλίψεων καὶ μοῦ δίνει χαρά. Ἔτσι νιώθω εὐτυχισμένη.
Εἶμαι πολὺ εὐτυχισμένη, πάτερ, ποὺ ὁ καλὸς Θεὸς μὲ σκέφθηκε καὶ σ’ ἔστειλε στὸ σχολεῖο μου. Σ’ ἔχω δάσκαλό μου. Χωρὶς ἐσένα ἀμφιβάλλω ἂν κατάφερνα νὰ γνωρίσω κάποτε, ἔστω καὶ λίγο, τὸν Θεό. Τὸ ξέρω, ἀσφαλῶς, πὼς ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι δύσκολος καὶ μὲ πολλὰ ἐμπόδια. Ἀλλά, ὅταν πηδήξεις ἔστω καὶ ἕνα ἐμπόδιο, εἶναι καλό. Κάνεις μιὰ ἀρχή. Κι ἐγὼ νομίζω πὼς ἔχω κάνει μιὰ ἀρχή, ἔστω καὶ μικρή. Γι’ αὐτὸ νιώθω χαρούμενη κι εὐτυχισμένη. Μὲ αγάπη, μιὰ ἀδελφή σου.
ἐπιστολὴ 10η
12/3/80
Διαβάζοντας πολλὲς φορές τὸ γράμμα σου, ἀδελφέ μου, βλέπω ὅτι μιλᾶς μὲ πολλὴ εἰλικρίνεια. Χάρηκα πάρα πολὺ ὅταν ἔμαθα ὅτι θὰ ἔκανες ἕνα καινούριο βιβλίο γράφοντας γιὰ τὸ πῶς ἐμεῖς τὰ παιδιὰ σκεφτόμαστε γιὰ τὴ θρησκεία. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἦρθες νόμιζα ὅτι κάτι θὰ ἄλλαζε μέσα μου. Τί ἦταν αὐτό; Δὲν μπορῶ νὰ τὸ προσδιορίσω ἀκόμα!
Ἀπὸ μικρὸς ἤμουν στὴν ἐκκλησία, κοντὰ στὸν πατέρα μας. Πήγαινα στὴ Θεία λειτουργία ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἔχω τὴ συναίσθηση γιὰ τὸν Θεό· ἁπλῶς πήγαινα ἐπειδὴ τὸ ἤθελαν οἱ μεγάλοι. Σιγά-σιγά ἄρχισα νὰ προβληματίζομαι. Μὲ τὰ λόγια σου μέσα στὸ γράμμα μπόρεσα νὰ καταλάβω πολλὰ περισσότερα πράγματα.
Πρὶν ἀπὸ ἕναν περίπου μῆνα πήγαινα καθημερινὰ στὴν ἐκκλησία. Μοῦ δινόταν δύναμη ἀπὸ τὴ συνομιλία μὲ τὸν οὐράνιο πατέρα. Τελικά, ὅμως, αὐτὴ ἡ προσπάθειά μου σταμάτησε. Τοὺς λόγους δὲν θὰ ἤθελα νὰ τοὺς ἀναφέρω.
Συμφωνῶ στὸ ὅτι θὰ πρέπει ὁ καθένας νὰ ἀγαπᾶ τὸν συνάνθρωπό του, γιατὶ ἔτσι θὰ σταματήσουν τὰ μίση καὶ οἱ ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Ἄλλωστε ὁ καθένας θὰ πρέπει νὰ προσπαθεῖ γιὰ τὴν ἀγάπη. Λυπᾶμαι, ὅμως, ὅταν τίποτα δὲν γίνεται καὶ γύρω μας ὑπάρχουν «λύκοι», οἱ ὁποῖοι εἶναι ἕτοιμοι νὰ σὲ κατασπαράξουν. Μὲ μεγάλη χαρὰ θὰ ἤθελα νὰ ἔβλεπα τὸ βιβλίο ποὺ ἐκδίδετε.
Μὲ πολὺ μεγάλο σεβασμό, Ἀνώνυμος τῆς Α΄ Λυκείου.
ἐπιστολὴ 11η
Ἀγαπητέ μας ἀδελφέ.
Ἡ ἐπιστολή σου μὲ γέμισε χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση ὅταν, διαβάζοντάς την, βρῆκα σ’ αὐτὴν τὰ λόγια ποὺ ζητοῦσα νὰ διαβάζω, ὅταν ἔβλεπα τὴν ἀδικία καὶ τὸ μίσος γύρω μου χωρὶς νὰ ξέρω πῶς νὰ ἀντιδράσω.
Πραγματικά, τὰ λόγια σου μοὔδωσαν τὸ θάρρος ποὺ εἶχα χάσει, τὴν αἰσιοδοξία καὶ τὴ χαρά, τὴν πίστη γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸν κόσμο. Ἀλλὰ τὸ σπουδαιότερο γιὰ μένα, μαζὶ μὲ ὅλη τὴ χαρά, ἦταν ποὺ ξαναβρῆκα τὴν ἐμπιστοσύνη, τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Μεγάλο Πατέρα μας.
Καὶ εἶναι τόσο ὄμορφο νὰ ξέρεις καὶ νὰ νιώθεις τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ νὰ σὲ καθοδηγεῖ καὶ νὰ σὲ προστατεύει ἀπὸ κάθε «στραβοτιμονιὰ» καὶ παρέκκλιση ἀπὸ τὸν ὀρθὸ δρόμο Του. Γι’ αὐτὸ καὶ εὐχαριστῶ, ὅσο μπορῶ περισσότερο, τὸν Ουράνιο Πατέρα γιὰ τὴν στοργὴ καὶ τὴν ἀγάπη Του καὶ Τὸν παρακαλῶ νὰ ἔχει κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη Του ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
Εὔχομαι νὰ βρίσκονται πάντοτε ἄνθρωποι ποὺ νὰ μποροῦν νὰ καθοδηγοῦν, νὰ συνδέουν καὶ νὰ προτρέπουν τὰ παιδιὰ νὰ κάνουν ὅσο μποροῦν συντροφιὰ μὲ τὸν Θεὸ καὶ ν’ ἀπολαμβάνουν κι αὐτά, ὅσο τὸ δυνατὸ περισσότερο, τὰ πνευματικὰ δῶρα Του.
Ἐπίσης, θὰ ἤθελα νὰ τονίσω τὴ μεγάλη συμβολή σου, ἀγαπητέ μας ἀδελφέ, στὸ ἔργο τῆς γνωριμίας μου μὲ τὸν Κύριο, ποὺ τόσο καιρὸ πρωτύτερα ἔλειπε, καὶ νὰ σὲ διαβεβαιώσω πὼς τὰ λόγια σου θὰ ἔχουν ἀπήχηση στὶς καρδιές τῶν συμμαθητῶν μου.
Συνέχισε, λοιπόν, νὰ μᾶς λὲς γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας. Θέλω νὰ πιστεύω πὼς θὰ βρεθοῦν πολλοὶ ποὺ θ’ ἀπαντήσουν στὸ μήνυμά σου καὶ θὰ ἑνωθοῦν καὶ αὐτοὶ μὲ τὸν Θεό.
Κάποια μαθήτρια...
ἐπιστολὴ 13η
Α΄1 Λυκείου Βασιλικῶν
Ἀγαπητέ μου ἀδελφέ.
Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ ἄψυχο χαρτὶ θὰ προσπαθήσω νὰ ἐκφράσω τὰ ὅσα ἔνιωσα ἀπὸ τότε ποὺ ἐσὺ πρωτοῆρθες στὸ σχολεῖο μας. Θέλω νὰ σοῦ πῶ πὼς στὴν ἀρχὴ, ὅταν σὲ πρωτοαντικρίσαμε ὅλοι οἱ μαθητές, γελούσαμε μαζί σου γιατὶ δὲν θὰ μπορούσαμε ποτὲ νὰ φανταστοῦμε κάποιον ἱερέα γιὰ δάσκαλό μας. Σιγά-σιγά, ὅμως, καὶ ὅσο περνοῦσε ὁ καιρὸς ὅλα ἄλλαζαν, γιατὶ δὲν σὲ βλέπουμε πιὰ σὰν καθηγητὴ ἀλλὰ σὰν ἀδελφό, ποὺ ἐρχόταν κοντά μας καὶ προσπαθοῦσε νὰ λύσει τὰ προβλήματά μας.
Ἡ δική μου καρδιά, ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ ἦρθες, ἔνιωσε πιὸ ἀνάλαφρη, πιὸ αἰσιόδοξη. Γιατί, πρὶν ἔρθεις ἐσύ, εἶχα πέσει σὲ βαθὺ σκοτάδι. Ἤμουν ἄπιστη, ἐπιπόλαια, δὲν πίστευα σὲ τίποτα καὶ ἤμουν πολὺ ἀπαισιόδοξη. Ὅλα αὐτὰ προέρχονταν ἀπὸ τοὺς καυγάδες ποὺ δημιουργοῦσα καθημερινὰ μὲ τὸ σπίτι μου, γιατὶ τὰ νεῦρα μου ἦταν σὲ πολὺ ἄσχημη κατάσταση. Μὲ τὸ παραμικρὸ δημιουργοῦσα φασαρίες. Ἐπίσης, στὸ μυαλό μου τριγύριζαν τρελλὲς ἰδέες.
Ὅλα αὐτά, ὅμως, σταμάτησαν ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ ἦρθες κοντά μας ἐσὺ ἀδελφέ μου. Γιατὶ ἀπὸ τότε νιώθω χαρούμενη γιὰ τὴ ζωή, εὐτυχισμένη γιὰ τὸ μέλλον. Νομίζω πὼς πετῶ στοὺς ἑφτὰ οὐρανοὺς. Τώρα δὲν μαλώνω μὲ τοὺς δικούς μου καὶ οὔτε δημιουργῶ προβλήματα. Ἀπεναντίας, εἶμαι ἡ πρώτη ποὺ τοὺς δίνω κουράγιο καὶ τοὺς κάνω νὰ γελοῦν κι αὐτοὶ μὲ τὴ δική μου εὐτυχία.
Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ χρωστῶ σὲ σένα. Σὲ σένα καὶ στὸν Σωτῆρα μας. Τώρα πιὰ ὅ,τι προβλήματα παρουσιάζονται, ὁπλίζομαι μὲ δύναμη καὶ πίστη καὶ τὰ ἀντιμετωπίζω μὲ ἀποτέλεσμα πάντα αἴσιο.
Ἐδῶ, ἀδελφέ μου, κλίνω τὴν ἀπάντησή μου στὸ γράμμα σου καὶ θὰ παρακαλῶ τὸν Παντοδύναμο νὰ μὴ φύγεις ποτὲ ἀπὸ κοντά μας. Νὰ εἶσαι δίπλα μας καὶ νὰ μᾶς καθοδηγεῖς στὸν σωστὸ δρόμο τῆς ἀλήθειας.
ΜΕ ΑΓΑΠΗ, μιὰ καρδιὰ ποὺ βρῆκε τὴ γιατρειά της.
ἐπιστολὴ 14η
[εἰκόνα 42α: «ἐπιστολή 14η»]
ἐπιστολὴ 15η
Σεβαστέ μου κ. καθηγητά.
Πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ γράψω αὐτὸ τὸ γράμμα σὰν ἀπάντηση πρὸς τὸ τόσο θερμὸ, καὶ γεμάτο ἀγάπη γιὰ τὸν συνάνθρωπο, δικό σας.
Ὁμολογῶ πὼς ποτὲ δὲν μποροῦσα νὰ φανταστῶ ὅτι θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ συναντήσω ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο καὶ προπάντων καθηγητή, χωρὶς μ’ αὐτὸ τὸ «προπάντων» νὰ θέλω νὰ πῶ πὼς εἶστε κατώτερος σὰν ἄνθρωπος. Τὸ λέω αὐτὸ γιατὶ σήμερα, ἀλλὰ καὶ ἀνέκαθεν, εἶναι λίγο δύσκολο νὰ βρεθεῖ κάποιος καθηγητὴς σὰν κι ἐσᾶς ποὺ νὰ πλησιάζει τὴν καρδιὰ τῶν παιδιῶν. Μιὰ καρδιὰ ποὺ σ’ αὐτὴν τὴν περίοδο τῆς ζωῆς ζητᾶ νὰ μάθει πολλά, εἶναι γεμάτη ἀπορίες ποὺ δυστυχῶς τὶς περισσότερες φορὲς μένουν χωρὶς ἐξήγηση.
Δὲν ξέρω ποῦ ὀφείλεται αὐτὸ τὸ χάσμα, θὰ μποροῦσα νὰ πῶ, ἀνάμεσα στὸν καθηγητὴ καὶ τὸν μαθητή. Ἴσως νὰ φταῖμε ἐμεῖς, ἴσως οἱ δάσκαλοί μας, ἴσως ὅμως κι οἱ δυό.
Τὸ σημαντικότερο, τουλάχιστον γιὰ μένα, εἶναι ὅτι βρῆκα κάποιον μεγαλύτερο ἀδελφὸ καὶ φίλο, ποὺ διαπίστωσα πολλὲς φορὲς ὅτι ἔχουμε τὶς ἴδιες σκέψεις, ἐπιθυμίες. Ποιὲς εἶναι αὐτές; Ἡ μεγαλύτερή μου εἶναι νὰ ξυπνήσω κάποιο πρωῒ εὐχάριστο χωρὶς τὶς συννεφιὲς τῶν ἀνθρώπων μὲ τὰ προβλήματά τους, τὶς ἀγωνίες, τὸ ἄγχος, τὰ μίση, τοὺς φόνους. Νὰ εἶναι ὅλοι τους εὐτυχισμένοι, νὰ σκορποῦν γύρω τους τὴ χαρά, νὰ δίνουν τὴν ἁγνή, ἀμόλυντη ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο. Νὰ χαίρονται μὲ τὴ χαρὰ τῶν ἄλλων καὶ νὰ λυποῦνται μὲ τὴ λύπη τους.
Πολλοὶ ἀναρωτιοῦνται: «Ὑπάρχει ἄραγε Παράδεισος;». Μὰ καὶ βέβαια ὑπάρχει καὶ μᾶς περιμένει μὲ ὀρθάνοιχτες τὶς πύλες γιὰ νὰ μᾶς προσφέρει τοὺς νόστιμους καρποὺς τῆς εὐτυχίας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ μοναδικοῦ ἀδελφοῦ, Πατέρα καὶ φίλου.
Ἐμεῖς ἴσως νὰ ἔχουμε χάσει τὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ σ’ αὐτόν, ἀλλὰ πιστεύω πὼς σύντομα ὁ Πλαστουργός μου θὰ μᾶς ὁδηγήσει μὲ τὴν πυξίδα τῆς εἰρήνης νὰ τὸν βροῦμε. Καὶ τότε θὰ είμαστε πραγματικὰ εὐτυχισμένοι.
Ἀγαπητέ μου ἀδελφέ, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς χρονιᾶς σ’ ἀκούω συνεχῶς νὰ μᾶς λὲς πὼς, μόνο ὅταν διώξουμε τὸ ἄγχος, τὸ μίσος καὶ τὸ περίφημο «ἐγώ», θὰ μπορέσουμε νὰ δεχτοῦμε τὸν Χριστό. Ἔχουν χαραχθεῖ μέσα μου βαθιὰ καὶ προσπαθῶ μὲ κάθε τρόπο, ὅσο μπορῶ νὰ τὰ ἐφαρμόσω. Καὶ πράγματι πολλὲς φορὲς νιώθω μιὰ ἀπέραντη γαλήνη νὰ ἁπλώνεται μέσα μου...
Μὰ νομίζω πὼς ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ κλείσω τὸ γράμμα μου γιατὶ φοβᾶμαι πὼς σᾶς κούρασα.
Σᾶς χαιρετῶ μὲ σεβασμό, μιὰ μαθήτρια τῆς Γ΄1 Λυκείου.
[εἰκόνα 43η: «δάσκαλος παιδιῶν Τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»]
← 1. Ὁ Δάσκαλός σας, Διάκονος-Ὑπηρέτης Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ παιδιῶν Του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου